یه شبایی تو زندگی هست
که وقتی دفتر خاطرات زندگیتو ورق میزنی
به چیزایی میرسی
که نمیدونی تقدیرت بوده یا تقصیرت.
به آدمایی میرسی، که نمیدونی دردن یا همدرد،
به لحظه هایی که هضمش واس این دل کوچیکت سخته
ب دردایی ک برا سن و سالت بزرگه
به آرزو هایی که توهم شد
رویاهایی که گذشت
به چیزایی که حقت بود
اما شد بخشش
به زخم هایی که با نمک روزگار آغشته شدن
گاهی ادم باید خودشو برداره و
دور تر از این قافله وایسه.
وجودشو از همه ی آدمای اطرافش خالی کنه و
ببینه چه کسی نبودنشو حس میکنه؟
کی حواسش به حال و هواش هست.
سکوت کنه و منتظر بمونه و
ببینه که کدوم ادم با معرفتی برای پیدا کردنش کوچه های تنهایی رو زیر و رو میکنه.
کیه که نگرانت میشه؟
اصا کدوم ادمی برای داشتنت به خودش زحمت میده.
اگر نبودیو دیدی آب از آب روزمَرگیشون تکون نخورد
تعجب نکن!
رسم دنیا همینه که همدیگه رو پیدا نکنیم
هرکسی درد خودشو داره
مشغله ی خودشو داره
باور کنید ذهن ها خستن
قلب ها زخمیَن
زبون ها بستن
اصا بیاید
برا این قلب های زخمی آرزو کنیم
برا این ذهنای خسته
تا لااقل
زندگی واس خودمون لذت بخش تر شه
تا لااقل اونیی رو ک دوسشون داریم خوشحال باشن
اصا میدونی
اگه قرار باشه ما هم مث اونا باشیم
تو دنیا دیگه آدم خوبی پیدا نمیشه
آدما هم همه پیر میشن
میدونی چرا
چون آدما رو ک گذر زمان پیر نمیکنه
آدما تو ی لحظه پیر میشن
شاید
با یه نگاه،با ی حرف با یه جمله،با یه نیومدن ،با ی اتفاق....
آدما رو لحظه ها پیر نمیکنن
آدما رو آدما پیر میکنن
هوای همو داشته باشیم
